Şimdilerde herkesin ağzında bir “özgür birey” şarkısı var.
Gerçi onu da doğru anladığımız söylenemez.
Özgür birey bizim anladığımız gibi herkesten bağımsız kimseyi dinlemeyen kişi değildir.

Özgür birey; inandığı doğru üzerine hayatını tanzim eden, sorgulama yeteneği gelişmiş, hatalı olduğu zaman af dileme erdemine sahip toplumla ve çevresi ile barışık olan kişidir.Peki, etrafımızda bu standartlara uyan kaç kişi var?

Çok fazla olmadığını biliyorum. Özellikle benim yaş kuşağımda bu tanıma uyan kişi parmakla gösterilecek kadar az diye düşünüyorum.
Peki, neden yok? Bizim kuşak hayata şiddet görerek başladı.Onun için bizim kuşağın büyük bir kısmının hastalıklı bir ruh hali var..!

İlk olarak annemiz dayakla tanıştırdı. Sonra okulda öğretmenden dayak yedik. Okuyamayanımız sanayide ustadan dayak yedi. Karakolda komiserden dayak yedik… Sonra askerde komutandan dayak yedik…
Velhasıl kelam bizi 25 yaşına kadar dayak atarak eğitmeye çalıştılar. Sonra mı? Sonra ortaya resmi üniformadan korkan ama trafikte kendisini uyaran vatandaşa levye ile saldıran tuhaf bir vatandaş modeli çıktı…

Böyle bir kuşaktan nasıl özgür bireyler olmasını bekliyoruz ki? Onun için bizim kuşak eline fırsat geçerse karşıdakini ezer, fırsat geçmezse de resmi üniformaya itaat eder. Neden böyle? Çünkü bir eğitim metodu olarak yirmi yıl şiddete maruz kaldık. Bizim kuşağın en eğitimlisinin bile birazda olsa şiddete bir yatkınlığı vardır. O nedenle özgür bireyden ziyade vicdanlı, merhametli, insan olmanın erdemini kavramış, çevresiyle barışık birey sayısını çoğaltmaya çalışmalıyız… Neden mi? Çünkü yeryüzünde herkes vicdanı kadar insandır… Haftaya görüşmek dileğiyle hoşça kalın